Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά

Είμαι εκπαιδευτικός. Και διδάσκω πολλές ώρες Ιστορία σε παιδιά του Λυκείου. Κυρίως της τελευταίας τάξης. Την βεντέτα της σχολικής Ιστορίας, δηλαδή την Ιστορία Κατεύθυνσης. Και την άλλη, τη δευτεράντζα, την Ιστορία Γενικής Παιδείας.

Στην τελευταία τάξη του Λυκείου η Ιστορία γίνεται περίεργη: αντί των Θεμάτων Νεοελληνικής Ιστορίας (που είναι ο το θέμα της Ιστορίας Κατεύθυνσης -- της βεντέτας, θυμάστε!) διδάσκω το ... βιβλίο. Δηλαδή, εξομαλύνω γλωσσικά το κείμενο, αναζητώ την καλύτερη δυνατή παραγραφοποίηση, πλαγιοτίτλους, κλπ. Όσοι έχετε διδάξει το μάθημα, καταλαβαίνετε καλύτερα τι συμβαίνει... Συχνά πυκνά, επαναλαμβάνω μια φράση. Συμπυκνώνει το ένοχο άλλοθί μου: Δεν μελετούμε Ιστορία εφέτος, το βιβλίο μελετούμε, και για την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας μη ξεγελαστείτε και θεωρήσετε ότι μάθατε τίποτε' να θυμηθείτε να την ψάξετε κάποτε την Ιστορία της νεότερης Ελλάδας, γιατί μικρή σχέση έχει με το μάθημα που έχετε εφέτος. Στ' αυτιά των περισσότερων μαθητών μου, θα ακούγομαι ακατάληπτος, σιβυλλικός. Ή και παράφρων. Ακόμη χειρότερα: δεν την ακούν τη φράση μου, που προσπαθεί να εξαγοράσει τις αμαρτίες μιας ψυχής, ενός σχολείου, μιας πολιτείας...

Είπα ότι στην τελευταία τάξη του Λυκείου η Ιστορία γίνεται περίεργη: αντί της Ιστορίας Γενικής Παιδείας, παιδεύομαι να κερδίσω την προσοχή, παιδεύομαι να ξυπνήσω το ενδιαφέρον των μαθητών μου. Ακόμη χειρότερα, παιδεύομαι να ξυπνήσω τους ίδιους τους μαθητές. Από έναν λήθαργο που τα πιάνει τις τελευταίες ώρες της ημέρας. Τα λυπάμαι. Στην τελευταία τάξη όλα θέλουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Τα περισσότερα δυσκολεύονται να μελετήσουν, έχουν αμορφωσιά καλλιεργημένη σε προηγούμενες τάξεις ("δε βαριέσαι, θα διαβάσω στο τέλος και θα τα καταφέρω" λένε τα ανυποψίαστα, ένοχα, γι' αυτό μοιραία. Παιδεύομαι και τα παιδεύω. Να βγάλουμε την ύλη: να πούμε, μαζί με το σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα, ότι ο Καποδίστριας ήταν μεγάλος -- αλλά τίποτε δεν έμεινε από το αυταρχικό έργο του. Να πούμε, μαζί με το σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα, ότι οι Έλληνες αναγκάσαμε τις Μεγάλες Δυνάμεις να χαρίσουν κράτος (και ανεξάρτητο και μισερό) στους Έλληνες. Αλλά τα μπερδεύουν στο μυαλουδάκι τους σ' ένα γλυκανάλατο μελόδραμα: εκεί που πέφταν κανονιές στο Μεσολόγγι, κι ο Σολωμός έκλαιε απέναντι από τη Ζάκυνθο, φτάνει κι ο Καποδίστριας, πανέξυπνος, καταφερτζής (είχε μάθει όλα τα τότε σύγχρονα κόλπα στη Ρωσία, και στη Γενεύη, ¨πώς φτιάχνουμε ένα κράτος, με τη βοήθεια των προσωπικών γνωριμιών μας") κάνει ένα συγύρισμα, τον σκοτώνουν κάτι αχάριστοι μικρονοϊκοί, και το έργο του καταρρέει. Να πούμε, μαζί με το σχολικό αναλυτικό πρόγραμμα, ότι τίποτε δεν πήγαινε ρολόι, μέχρι που ήρθε ο Βενιζέλος, πανέξυπνος, καταφερτζής, μεγαλώνει μια την Ελλάδα το '12 με '13, αλλά ύστερα την ξαναμίκρυνε, τουλάχιστον αυτή που απέμεινε δεν ήταν και πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Ύστερα μάλωσε ο Βενιζέλος με το βασιλιά ή κάτι τέτοιο, και έφυγε, πάει χάθηκε κι αυτός. Μετά έγινε ο Β' Παγκόσμιος πόλεμος, λιοντάρια οι Έλληνες, αλλά είχαν ξερό κεφάλι και πέσανε σε εμφύλιο (κομμουνιστές (συμπαθητικοί ίσως, αλλά να έχουνε και όπλα;), δημοκράτες, ο Παπανδρέου (όχι αυτός του ΠΑΣΟΚ, ο άλλος, "τι σχέση έχει με το Γιωργάκη;") και πολύς λαός), τα ρημάξανε όλα και ...τελείωσε η ύλη.

Τα τυραννώ και τυραννιέμαι. Μας τυραννάει το σύστημα των εξετάσεων; τα ελληνικά σχολεία που καταρρέουν; η Ρούλα κι η Χριστίνα που έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση από τους δασκάλους Ιστορίας και όχι μόνον; η υπουργός με τα μαντώ και τα σκουλαρίκια της; ο άλλος ο εξ εκπαιδευτικών υπουργός; τα κομπιούτερ και οι καφετέρειες; η μνήμη (RAM και ROM) των παιδιών που έχει κατακλυστεί από τους στίχους των τραγουδιών του Τσαλίκη, άντε και των Ramones;

Αλλά χωρίς να ξέρω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, πώς να τα αλλάξω.

Ο στίχος του Σαββόπουλου "Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά" & "αυτά τα ξέρουν όλα" έβγαλε από τη δύσκολη θέση επώνυμους πολιτικούς (όχι μόνο τον Γιωργάκη, κι άλλους, ξέρω εγώ), δεν μπορεί να βγάλει από τη δύσκολη θέση κι εμένα τον κακομοίρη εκπαιδευτικό;